Hodgkin

De relatie met mijn moeder was op z'n zachtst gezegd getroebleerd. 
. Mijn tweelingbroer was haar favoriet en daar leed ik bitter onder. De liefde die mij resteerde, nagelt zich vast in een immer grijszwart gebied aan mijn doodskist. De talloze voorvallen dat zij mijn broer prevaleerde over mij , heb ik met een ziekelijke precisie vastgeketend in mijn hersenspelonken, of dat nu over een  televisieprogramma ging, een gevecht in de kinderbox of de toebedeling van mijn grootmoeders  café jukebox. Nee, ik moest altijd het onderspit delven . Dit leidde tot niet alleen een emotionele verwijdering tussen haar en mij maar ook mijn broerlief. Zodra ik op eigen benen kon staan, verliet ik het ouderlijk huis en eenmaal onthecht, voerde ik een jarenlange, vergeefse strijd om alsnog in haar gunst te komen, Natuurlijk, ik was tegendraads, eigenzinnig en recalcitrant! Wat wil je! Ik misleidde iedereen en vooral mezelf in een adolescentie huwelijk met een geweldig lieve vrouw en vocht daarna een weg terug naar mezelf! Ik had zoveel te bewijzen en vergat daarbij bij mezelf aan te kloppen. Wie ben ik en wat wil ik in dit leven! Daarbij was zeker geen plaats voor kinderen en juist daarvoor koos ik! Ik koos voor het onderwijzerschap. En in dat palliatieve klimaat zocht ik mijn eerste loopbaan confrontaties; met iedereen maar nog onwetend vooral met mezelf. Het leidde tot een gehaast ontslag terwijl de ouders zich op het schoolplein in protest verzamelden te mijner steun! Het regionale nieuws besteedde er zelfs aandacht aan! Ik verliet het strijdtoneel dientengevolge dan ook als een held; mijn eerste erkenning was een feit dus het was tijd voor iets anders en dat was mijn aloude muze: de kunst. 

Mijn moeder heeft er nooit iets van gezegd maar ze moet het vreselijk gevonden hebben dat ik een zekere toekomst opgaf voor zoiets vaags als een kunstenaarsbestaan. Ze was toen al ziek; misschien had de kanker haar al zover geconsumeerd dat het allemaal grotendeels aan haar voorbij ging! Ze kwam nog wel naar mijn eerste expositie en ik herinner nog hoe zwak ze was tijdens mijn open air zomertentoonstelling! Ik heb nooit begrepen of ze mijn werk waardeerde of enkel kwam voor de support; we hebben nooit echt gepraat. Eens zei ik terloops dat ze me toch wel erg veel geslagen en langdurig opgesloten had in mijn jeugd maar daarop reageerde ze laconiek met een 'dat had je ook nodig!' Op de laatste verjaardag die ze nog beleefde van haar tweeling ,bracht ze me wat cassettebandjes, wetend dat ik dat waarderen zou en zwijgend en met een pijn vertrokken gezicht kroop ze de auto weer in. Enkele maanden later stierf ze in een ziekenhuisbed: Hodgkin... mijn broer hield haar in zijn armen en ik kon slechts toekijken...

translation (Google)

The relationship with my mother was troubled to say the least.. My twin brother was her favorite and I suffered bitterly from that. The love that was left to me is permanently nailed to my coffin in an ever gray-black area. The innumerable incidents that my brother was prevailed over me, I chained into my brain with a sickly precision, whether it was a television program choice, a fight in the playpen or the inheritage of my grandmother's café jukebox. No, I always had to get the worst of it. This led to not only an emotional removal between her and me but also to my brother. As soon as I could stand on my own feet, I left the parental home and once detached, I did a years-long, vain struggle to come to her favor, Of ​​course, I was unruly, stubborn and recalcitrant! What do you want! I deceived everyone and especially myself in an adolescent marriage with a wonderful lady and then fought my way back to myself! I had so much to prove and forgot to knock at myself. Who am I and what do I want in this life! There was certainly no place for children and I chose that! I chose to become a teacher. And in that palliative climate I was looking for my first career confrontations; with everyone but still ignorant especially with myself. It led to a hasty resignation while the children's parents gathered in protest on the playground in my support! The regional news even paid attention to it! I consequently left the scene as a hero; my first recognition was a fact, so it was time for something else and that was my all time-favourite muse: art.

My mother never said anything about it, but she must have found it awful that I gave up a certain future for something as vague as an artist's existence. She was already ill at that time; maybe the cancer had consumed her so far that she couldn't fight it! Still, she came to my first exhibition and I remember how weak she was during my open air exhibition in that final summer! I never understood if she appreciated my work or just came for the support; we never really talked. I once said in passing that she had locked me up a lot in my youth and given me heavy beatings, but she reacted laconically with a 'you needed that too!' On the last birthday she shared with us that summer, she brought me some cassette tapes, knowing that I would appreciate that and then left in silence and in pain. A few weeks later she died in a hospital bed: #Hodgkin ... my brother held her in his arms and I could only watch ...